Brishtësi
Brishtësinë kishte mveshur me gurë,
riatdhesonte zemrën si kalë t'pabindur,
edhe pse behari kishte trokitur,
dritaret nuk ja haptte dot
Brishtësinë e saj e ngrintte në akull,
të mos shembej
sytë i shkëlqenin nga lëng i njelmëzuar
që gjallonin në ndriçim melankolie
hedhnin rrahje në ritme t'humbura
Vijë njëtrajtshme fytyre,
s'njihnin më çastet që e fërkonin,
Qetë,
heshtje
vetmas
Në sfond, jetët e të tjerëve...
Vlora Kozhani ©
No comments:
Post a Comment