Endje

Endje me qëllim të paqëllimtë

Ende duke u endur, në dallgët e fatit të thepisur,

Buzëqeshje e varur murit, sa për dekorim,

Duke pritur shikimin tënd,

që dekorimit të buzëqeshjes t’i jap dhe kuptim.

E të vazhdoj buzëqeshjen e aktruar si të kalosh ti,

Pa ditur kush, pa e hetuar as ti.

Endje me qëllim të paqëllimtë,

Të të shoh ty,

Vetëm për një çast,

Pa hetuar,

E shikimit tim mos t’i jap qëllim.

Ende duke u  endur,

Duke mos gjetë prehje,

Ndaloj veten, si të bija në skëterrë,

E për çudi nuk fajësoj askënd.

*

                                                                                                          Vlora Kozhani ©