Sunday, June 28, 2015

Pafajësi



Pafajësi


Që larg shoh dallgë të stuhishme,
E që më turren me vrazhdësi,
Dukem në fytyrë e frikshme,
Por, përbrenda më mban një kështjellësi .

Shtrëngoj krahërorin tim të mësuar,
E të fryj që dallgën ta pengoj,
Liroj nga vetja frymë të llastuar,
E si duket edhe kjo më tradhtoj’.

Vërdallë sillem, pa qëllim,
E dallga afrohet me ngashërim,
E në fund marr vendim,
Që para t’i dal me qëllim.

Ja të pres, o dallgë e dalldisur,
Tërë jetën më erdhe pas,
Asnjë faj s’pata qendisur,
E i qetë mbetem të bërtas.

Një vegim në mendje më kaloi,
Të mbledh veten  për luftim,
E një zgjidhje më ofroi,
Armët deri në fund, s’ka dorëzim.

I pafajshëm jam, pse më vërsuleni,
Unë eci përgjatë rrugës sime,
Apo edhe ju tek unë hidheni,
E kahjen t’ia ndërroni jetës sime.

Mbledh veten shpejtësisht,                                                           
T’jua them se unë e di,
Më mbërthejnë vrazhdësisht,
Të mos them gjë, që di.

Pres një forcë magjike,
Të na lirojë nga ky mallkim,
Të vij si mike besnike,
Këto dallgë përgjithmonë  në qetësim.

Dorë e Fatit të na lëmojë ,
E të ecim rrugës sonë,
Nga lemeria  të na lirojë,
Se më mjaft, mbetëm të vonë!


                                                                 

                                                                    Vlora Kozhani ©

No comments:

Post a Comment