Pafajësi
Që larg shoh dallgë të stuhishme,
E që më turren
me vrazhdësi,
Dukem në fytyrë
e frikshme,
Por, përbrenda
më mban një kështjellësi .
Shtrëngoj krahërorin tim të mësuar,
E të fryj që dallgën ta pengoj,
Liroj nga vetja frymë të llastuar,
E si duket edhe kjo më tradhtoj’.
Vërdallë sillem, pa qëllim,
E dallga afrohet me ngashërim,
E në fund marr
vendim,
Që para t’i dal
me qëllim.
Ja të pres, o dallgë e dalldisur,
Tërë jetën më erdhe pas,
Asnjë faj s’pata qendisur,
E i qetë mbetem të bërtas.
Një vegim në mendje më kaloi,
Të mbledh veten
për luftim,
E një zgjidhje më ofroi,
Armët deri në fund, s’ka dorëzim.
I pafajshëm jam, pse më vërsuleni,
Unë eci përgjatë rrugës sime,
Apo edhe ju tek unë hidheni,
E kahjen t’ia ndërroni jetës sime.
Mbledh veten shpejtësisht,
T’jua them se unë e di,
Më mbërthejnë vrazhdësisht,
Të mos them gjë, që di.
Pres një forcë magjike,
Të na lirojë nga ky mallkim,
Të vij si mike besnike,
Këto dallgë përgjithmonë
në qetësim.
Dorë e Fatit të na lëmojë ,
E të ecim rrugës sonë,
Nga lemeria të na
lirojë,
Se më mjaft, mbetëm të vonë!
Vlora Kozhani ©
